Ernest ma dziesięć lat. Dziesięć lat pustki. Matka umarła w momencie jego narodzin, ojciec zniknął. Dziesięć lat nudy. Życie razem z babcią, w którym nie ma nic nadzwyczajnego: szkoła, podwieczorek, lekcje, zupa. Bez telefonu i telewizji. Jedyna rozrywka: tajemniczy list, który dziadek Ernesta wysłał z frontu podczas wojny. List nieczytelny, nieodgadniony. Ernest uczy się dobrze. Jest typem samotnika, małomówny. Aż do dnia, kiedy do jego klasy przybywa Wiktoria. I zwraca uwagę właśnie na Ernesta.