Tożsamość polskich kobiet możemy postrzegać jako konglomerat niekiedy sprzecznych cech, jako ruchomą układankę różnorodnych elementów, jako "tożsamość puzzlową", w której znajduje się również miejsce, na przykład, na obniżenie prestiżu wzoru Matki-Polki na rzecz kobiety asertywnej.
Dzieje się tak dlatego, że temu "postmodernistycznemu tyglowi tożsamości" towarzyszy stabilna treść oczekiwań skierowanych pod adresem kobiet i częściowo przez nie akceptowanych.
Tak więc tożsamość kobiet "uwięziona" w familiocentrycznym indywidualizmie, "zawieszona" między nieodpłatną pracą w gospodarstwie domowym a "szklanym sufitem" jest wyłącznie efektem osobistych rozstrzygnięć, ponieważ nie ma szans na wsparcie, którym mogłoby być zaistnienie tożsamości grupowej kobiet.