Hannah Arendt
(1906–1975) – filozof i politolog pochodzenia żydowskiego, uważana za jedną z najwybitniejszych myślicielek XX wieku. Urodziła się w Niemczech, studiowała w Marburgu, Fryburgu Bryzgowijskim i Heidelbergu, była uczennicą Martina Heideggera, Edmunda Husserla i Karla Jaspersa. Od 1933 przebywała na emigracji, najpierw we Francji, a później – od 1941 roku – w USA. Wykładała w Berkeley, Princeton i New School for Social Research. Jej najgłośniejsze prace to „Korzenie totalitaryzmu” i „Eichmann w Jerozolimie: rzecz o banalności zła”. Polskiemu czytelnikowi znane są także m.in. „Między czasem minionym a przyszłym”, „Kondycja ludzka”, „O rewolucji”, „Myślenie” i „Wola”.

Niewielu myślicieli podejmowało problemy polityczne i etyczne XX wieku z taką wnikliwością i intelektualną pasją jak Hannah Arendt. Nieodparcie pociągało ją rozumienie, nadawanie sensu wydarzeniom historycznym, politycznym i kulturowym. W Salonie berlińskim, wyborze niepublikowanych za jej życia tekstów z lat 1930-1954, prezentuje się jako myślicielka zanurzona w ideach egzystencjalnych, kontynuatorka ruchu umysłowego pojmującego myślenie zawsze w związku z istnieniem.

Druga grupa zebranych tu tekstów to rezultat jej długoletnich badań nad problematyką „winy niemieckiej", odpowiedzialności Niemców za Holocaust. Hannah Arendt mówi między innymi o egzystencjalizmie, nazizmie, odpowiedzialności i winie, miejscu religii we współczesnym świecie, naturze totalitaryzmu.

Eseje składające się na Salon berliński pozwalają śledzić rozwój Arendt jako filozofki i myślicielki oraz dowodzą, że jej idee i opinie ciągle pozostają tak samo prowokujące i przełomowe jak na początku jej kariery.

Autor wyboru i przedmowy: Piotr Nowak