Spis treści

Słowo wstępne
Wprowadzenie 
Podziękowania 
1. Uwagi wstępne o uczeniu się od pacjenta 
2. Wewnętrzny superwizor 
3. Wewnętrzna superwizja Błąd i jego naprawa 
4. Formy interaktywnej komunikacji 
5. Słuchanie z perspektywy interakcyjnej Prezentacja kliniczna 
6. Kluczowa dynamika pomieszczania 
7. Trzymanie analityczne pod presją 
8. Procesy poszukiwania i odkrywania w doświadczeniu terapeutycznym 
9. W poszukiwaniu przestrzeniu Kwestia granic
10.Teoria odkryta na nowo 
Dodatek 1
Wiedza i niewiedza: Winnicott i Bion 
Dodatek 2
Kwestie poufności i ujawniania się terapeuty 
Bibliografia

Słowo wstępne        

Niniejsza książka stanowi bogate źródło wiedzy dla psychoanalityków i terapeutów (zarówno początkujących, jak i doświadczonych w zawodzie), a także wielu innych specjalistów: lekarzy, pracowników socjalnych, doradców i wszystkich, którzy pragną lepiej poznać psychodynamikę relacji służącej pomaganiu.
Kiedy poproszono mnie o napisanie słowa wstępnego, bardzo się ucieszyłem, ponieważ pamiętałem przedstawioną przez tego autora niezmiernie ciekawą i owocną prezentację materiału klinicznego, w której szczegółowo opisał przebieg wewnętrznej superwizji. Ta prezentacja (Rozdział 5) stała się zalążkiem niniejszej książki.
Wewnętrzna superwizja to proces autorefleksji dokonywany w trakcie sesji terapeutycznej. Patrick Casement opisuje i demonstruje jej wartość oraz liczne zastosowania jako narzędzia monitorowania procesu terapeutycznego, rozpoznawania tego, jak pacjent postrzega terapeutę, przewidywania możliwych konsekwencji różnorodnych interwencji terapeutycznych, a także śledzenia ich konsekwencji. Następnie podaje przykłady wykorzystania wewnętrznej superwizji w trakcie analitycznego słuchania w celu wyjaśnienia szeregu zagadnień klinicznych i technicznych, lepszego ich zrozumienia i sprawniejszego radzenia sobie z nimi.
Autor oferuje bogaty zbiór przykładów, w tym ciekawe przypadki kliniczne, z których każdy stanowi nieocenione źródło wiedzy nie tylko dla adeptów psychoterapii, lecz również dla wszystkich profesjonalistów pracujących psychodynamicznie z osobami potrzebującymi pomocy. Autor opisuje uczenie się na błędach, szczególnie własnych. Jeśli psychoanalityk popełni błąd, może go wychwycić w procesie autorefleksji i niemal zawsze może też dokonać zmiany.
Wewnętrzna superwizja to swoisty kompas, który zawsze ułatwia wyznaczenie właściwego kierunku w spowitej mgłą sytuacji psychoanalitycznej. 
Byłem pod wrażeniem tego, jak autor stawia czoła własnym błędom i unikom. Aby dokonywać takiej autorefleksji potrzeba odważnie mierzyć się z własnymi porażkami, błędami i zaniedbaniami (niekiedy, co bardziej bolesne, nawet głupotą), być oddanym prawdzie, kierować się naukowym zaciekawieniem, okazywać szacunek pacjentowi i mieć dużo pokory, a jednocześnie zachować tyle pewności siebie i wytrwałości, by kontynuować pracę.
I Patrick Casement to wszystko w sobie ma.
Autor opisuje własną pracę z niezwykłą wręcz otwartością. Czytelnik zyskuje tym samym okazję, by przyjrzeć się pracy psychoanalityka lub terapeuty, który zmaga się ze sobą i z pacjentem, usiłuje zrozumieć i wykorzystać różnorodne komunikaty oraz emocjonalne wpływy, jakim podlega w procesie terapeutycznym.
To zaszczyt czytać świadectwo autora, który opowiada, jak uczył się od swoich pacjentów, by doskonalić metody pracy z nimi. Nie zdawałem sobie sprawy, jak duży wpływ wywarła na mnie ta książka, dopóki nie uzmysłowiłem sobie, że – całkowicie nieświadomie – zacząłem stosować opisane tu metody we własnej pracy psychoanalitycznej.
Nieżyjący już Wilfred Bion napisał kiedyś: „Nie mogę ci pomóc w sprawie jutrzejszej sesji. Tylko twój pacjent może to zrobić”. Patrick Casement dowodzi, że to motto zawsze mu przyświeca w pracy.
           
Dr Arthur Hyatt Williams
psychoanalityk, członek Królewskiego Kolegium Psychiatrów, dyrektor Londyńskiej Kliniki Psychoanalizy (12 kwietnia 1984)