Spis treści

Podziękowania

Słowo wstępne

1. Zimowa opowieść – małżeństwo i powtórne małżeństwo

2. Para z fałszywym self – poszukiwanie prawdy i bycie prawdziwym

3. Zgromadzenie przeniesienia

4. Duet na jeden instrument? Dwoje ludzi czy para?

5. Separacja i zdolność przeżywania żałoby

6. To, z czym pary przychodzą na terapię

7. Historie pary i marzenia senne pary

8. Nieproszony gość

9. Piekło to sam człowiek, inni to tylko cienie/projekcje

10. Robić, co się da z nieudanej sprawy

11. Sadomasochistyczna folie a deux

12. Zakończenie i Otello jako wersja jednej z „dwóch dróg”, o których pisał Eliot

Bibliografia

Autor opisuje zmienne koleje losu małżeństwa, rozpoczynając od Zimowej opowieści, a kończąc na Otellu Shakespeare’a. Objaśnia w ten sposób główną tezę, wedle której zmagania pary w związku miłosnym oscylują między dwoma kategoriami: „narcyzm - małżeństwo”. Udało mu się wyłożyć własne i cudze idee dotyczące relacji międzyludzkich w sposób naukowy, acz przejrzysty. Jednocześnie czytelnik przez cały czas odczuwa pasję, cierpienie i przerażenie, które stanowią chleb powszedni psychoanalityków.

Ronald Britton, Brytyjskie Towarzystwo Psychoanalityczne

To książka fascynująca, złożona i twórcza. James Fisher głęboko rozważa myśl psychoanalityczną i jej zastosowanie w pracy z parami o zaburzonej relacji, oryginalnie posiłkując się przy tym szczegółową analizą klasycznych sztuk scenicznych poświęconych małżeństwu. Zarówno Zimowa opowieść Shakespeare’a, jak i Cocktail party Eliota dotyczą ponownego połączenia męża i utraconej żony. Małżeństwa bohaterów rozpadły się – jak argumentuje Fisher – wskutek narcystycznego wycofania, które oznacza niedopuszczanie do siebie „inności” drugiego człowieka. Lektura niniejszej książki to przyjemność i strawa duchowa dla czytelników zainteresowanych psychoanalizą i literaturą piękną. Ubogaci praktykę kliniczną terapeuty i odbiór sztuk dramatycznych przez teatrofila.

Margaret Rustin, Kliniki Tavistock i Portman

Nieproszony gość to lektura cudowna na wielu poziomach. Dla mnie od pierwszego do ostatniego rozdziału była przyjemnością i pożytecznym zasobem w pracy z pacjentami indywidualnymi i parami. Podoba mi się zwłaszcza gimnastykowanie umysłu, by ogarnąć teorię psychoanalityczną, postaci dramatopisarzy, literaturę i pary, integrowanie ich tak, jak terapeuta par musi zintegrować historię pary, jej narrację oraz to, co dzieje się tu i teraz na sesji. Z chęcią będę z niej korzystać podczas szkolenia terapeutów par.

Joyce Lowenstein, Washington School of Psychiatry