W tomie tym Barbara Duden analizuje niezwykłe źródło. Johannes Storch, lekarz żyjący w osiemnastowiecznych Niemczech przez dwadzieścia lat prowadził dziennik swojej praktyki lekarskiej, zajmujący w druku osiem woluminów. Odnotowywał słowa pacjentek i przedsięwzięte terapie, a także zastanawiał się nad przyczynami chorób i działaniem przepisanych leków. Jego dziennik nie jest jednak dla autorki źródłem do historii medycyny . Barbara Duden szuka w nim bowiem przede wszystkim zapisu sposobu, w jaki pacjentki Storcha doświadczały własnej cielesności. Pokazuje, jak odmienne od obecnego było wyobrażenie o własnym ciele i jego odczuwanie przez osiemnastowieczne kobiety.