Zmierzch odsyła do zapadania zmroku, zaniku światła, ale i wygaśnięciu jego źródła. W ten sposób Nietzsche oznajmia kres całej krytykowanej przezeń dualistycznej (...) metafizyki świata zachodniego, wyrastającej z wrogości wobec życia (...). Odsyłając do zaniku światła, metafora zmierzchu prowadzi nas zatem (...) do tezy o śmierci Boga, dawcy światła (sensu), który znika teraz z horyzontu ludzkiego istnienia.