„Przeżycia bohaterki książki Dziewczynka zza zasłony mówią o ważnych potrzebach psychicznych. Tą najważniejszą jest poczucie bezpieczeństwa. Gdy dziecko nie jest bezpieczne – otula się w zasłonę. Zasłona przemienia się, przybiera inną postać. Dziecko okrywa się i dusi od narastającego lęku.
Głos dziecka wypowiedziany w tej książce to wołanie zranionych dzieci i nieuzdrowionych dorosłych. Aby uniknąć zakrywania prawdy o człowieku, Dziewczynka uchyla swą zasłonę i woła: „Pozwólcie dziecku być dzieckiem!”.
Ten zapis przeżyć i doświadczeń nie powstał dla potrzeb literackich. Stanowi wynik procesu terapeutycznego i jest prezentowany odbiorcy w swym pierwotnym kształcie. Stella odważnie pokazuje światu swój ból. Nie można udawać, zasłaniać oczu, zamykać serc przed tymi, którzy cierpią. Potrzebują oni naszej uwagi, troski i pomocy, aby poradzić sobie ze swoimi traumatycznymi przeżyciami.”
Małgorzata Anna Gruszka, Z Przedmowy

„Książka jest wielkim darem dla tych, którzy spotykają na swojej drodze dzieci. Słowa wypowiedziane z perspektywy dziecka porażająco pokazują, jak słowa i zachowania dorosłych mogą ranić, krzywdzić, być przemocą. Każą się zatrzymać i zastanowić nad własną nieuwagą, niedojrzałością czy po prostu głupotą.”
Anna Cierpka, Wydział Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego