Chrystus jak Budda też jest ucieleśnieniem Jaźni, choć w całkiem innym sensie. Obaj przezwyciężyli świat: Budda, by tak rzec, na mocy racjonalnego zrozumienia, Chrystus zaś jako spełniająca przeznaczenie ofiara; w chrześcijaństwie więcej się cierpi, w buddyzmie więcej się widzi i czyni. Obie drogi są właściwe, lecz w hinduskim ujęciu Budda jest pełniejszym człowiekiem postacią historyczną, dlatego bardziej dla ludzi zrozumiałą. Chrystus zaś jest człowiekiem historycznym i Bogiem, toteż znacznie trudniej go pojąć. Jest rzeczą ważną, byśmy mieli jakąś tajemnicę i przeczucie czegoś niepoznawalnego. Nasze życie przeniknięte jest wtedy czymś ponadosobowym, numinotycznym. Jeśli ktoś nigdy tego nie doświadczył, doprawdy przegapił coś istotnego. Dla mnie świat od samego początku był nieskończenie wielki i nieobjęty."

Problematyka religijna zajmuje centralne miejsce w dziele Carla Gustava Junga. Prawie wszystkie jego prace, a zwłaszcza te z późnych lat życia, poświęcone są zjawisku religijności. To, co Jung rozumie przez pojęcie "religii" nie jest jednak związane z konkretnym wyznaniem: chodzi tu o - jak on sam powiada - "troskliwe i sumienne baczenie na to, co Rudolf Otto trafnie określił mianem numinosum". Definicja ta obejmuje wszystkie, także pierwotne, formy religijności, odpowiada bowiem respektowi i tolerancji, jakimi Jung darzył również religie niechrześcijańskie.
Wielka zasługa Carla Gustava Junga polega na tym, że ujawnił on wspólne wyobrażenia pierwotne, jakie legły u podstaw różnych form religijności, i opisał je jako archetypowe treści duszy ludzkiej.
Ze Wstępu