Leszek Duszyński, polonista i etyk, rozmawia ze swoim byłym uczniem, Krzysztofem Szmydem, dyrektorem Hospicjum dla Dzieci Dolnego Śląska. Ich rozważania ogniskują się wokół cierpienia i śmierci – ujętych od strony codzienności hospicjum, naznaczonej zmaganiem z bólem. Dzieci chore terminalnie potrafią dostrzec sens zdarzeń i nieodgadnione uporządkowanie świata; nie werbalizują swojego przekonania, ale dają mu świadectwo – choćby troską o swoich bliskich czy wzruszającymi próbami ich pocieszania. Rozmowy o odchodzeniu dzieci to głębokie rozważania teodycealne przełożone na język codzienności hospicjum. Ta książka nie odejmuje tragizmu ostatnim chwilom, nie daje łatwych konsolacji, pokazuje, że świat nieuleczalnie chorych nie jest doliną łez i nicości, lecz krainą dobrych uczuć i wielorakich sensów.

Marek Krajewski

Książka uczy, jak przezwyciężać lęk – najpierw przed myślą o konieczności odejścia, a w konsekwencji lęk przed śmiercią. Przywoływane w rozmowie przykłady postaw ludzkich związanych z działalnością hospicjów wzruszają, pouczają i pozwalają na stwierdzenie, iż dobro to wartość, która ciągle jeszcze jest naszym udziałem. Odbiorca tej mądrej i potrzebnej książki zyskuje wiedzę o praktycznym i symbolicznym wymiarze opieki paliatywnej, o tym, w jaki sposób personel hospicjum próbuje łagodzić małym pacjentom ból odchodzenia.  

Barbara Bruziewicz-Mikłaszewska

Książka jest rozmową o sensie życia, choroby, umierania oraz o uczuciach, które pozwalają nam do tego sensu dotrzeć. Jest opowieścią piękną, mądrą, a niekiedy wzruszającą, po prostu ludzką, odkrywającą w człowieku to, co stanowi o nim jako istocie rozumnej i emocjonalnej. Narracja książki zbudowana na dialogu powoduje, że czytelnik staje się świadkiem rozmowy, a poprzez lekturę książki – jej uczestnikiem.

Jarosław Barański