Książka ta jest dziełem słynnym, klasycznym i fundamentalnym. Dziełem słynnym jest mocą skandalu wywołanego jego publikacją, siłą to skrajnie entuzjastycznych, już to morderczo szyderczych na nie reakcji.Dziełem klasycznym jest siłą narosłej wokół niego tradycji, siłą wywołanych przez nie dyskusji, sporów, polemik, siłą jego pokłosia oraz inspiracji. Jednakże żródłem wszystkich tych jego energii jest fundamentalizm tego dzieła.

William James (1842-1910) amerykański pisarz, psycholog i filozof, twórca (a własciwie współtwórca wraz z Ch. Piercem) nurtu filozoficznego zwanego pragmatyzmem, który to temin wszedł do powszechnego użycia jako synonim praktyczności, realistyczności, rzeczowości. Najogólniej mówiąc pragmatyści twierdzą iż prawdziwe są tylko te mysli, które sprawdzają się przez swe praktyczne skutki. Do mistrzów Jamesa należą zarówno George Berkeley jak i David Hume i John Locke, natomiast uznawany jest on za filozofa zdecydowanie antykantowskiego. W swym manifeście, najważniejszym obok Doświadczenia religijnego.. dziele czyli własnie w Pragmatyzmie przedstawia James zręby swojej filozofii. Jak pisze Tadeusz Gadacz w centrum jego pragmatystycznej doktryny znajduje się taka koncepcja natury ludzkiej, zgodnie z którą człowiek kieruje się w życiu głównie nastawieniem praktycznym. Świadomość jest (...) czymś więcej niż tylko poznaniem. ma ona celowościowy charakter, który polega na wyborze przedmiotów ze względu na działanie i wewnętrzne potrzeby człowieka.

W Pragmatyzmie autor w sposób szczególnie wyraźny uwydatnia swoją koncepcję wedle której istotne jest nie odniesienie się do abstrakcyjnych teorii prawdy lecz do praktycznych konsekwencji. Warto czytać Jamesa - choćby z czystego pragmatyzmu! Ale pamiętajmy także o ogromnym wpływie jaki wywarł Pragmatyzm Jamesa na takich myslicieli jak E. Husserl, M. Scheler czy H. Bergson.